रजनील ओकिनावा- भाग २

ओकिनावातल्या रिसॉर्टमधल्या खोलीतून सतत दिसणारे कातळ. सुंदर हरिणमणी रंगाचा नितळ समुद्र,क्षितीजी आलेले भरते, आणि कुणीतरी मुद्दाम ठेवल्यासारखे ते दोन कातळ..



हॉटेलात जाताना रस्त्यावर गंमत बघत होतो- रस्त्यावर चक्क सुसाट धावणा-या गाड्यांची भाउगर्दी पाहिली आणि वाटलं- हे- हे ओकिनावा आहे? गाड्याच पाहायच्या होत्या तर तोक्योत काय वाईट होत?
निकोलस म्हणाला- अगबाई हे विमानतळाभोवतीचे नाहा शहर आहे.. आत्ता आपण नाहाच्या बाहेर पडलो की बघत राहशील ओकिनावाचे सौंदर्य.
वाटेत सर्व जण जेवायला थांबलो. हॉटेल अगदी जपानी. परत एकदा माझ्या वेगळ्या शाकाहारी ऑर्डरची शहानिशा झाली- मासे चालतील का? एबि (Shrimp) चालेल का- अमुक आणि तमुक.... जपानात शाकाहारी जेवण मागवताना नेहमी जी फरफट होते तीच ईथेही.. नव-याने अगोदरच तंबी दिली होती- तिथे तरी जे मिळेल ते खा.. नेहमीची नाटकं नकोत..आता त्यानी खांदे उडवत "का SSSही -खरं- नाही- तुझं type चेहरा केला.."
समोर आलेलं ते रक्त आटवुन मागवलेलं अन्न आलं एकदाचं - मासे बिसे काढुन टाकलेला "सोबा" त्या बाईनी आणला.. तिच्या चेह-यावरचं कुतुहुल हे इथे सगळीकडेच बघायला मिळत असल्यामुळे सवयीचे होते. जपानमध्ये उपहारगृहात जेवताना माझा चेहरा नेहमीच फुकटात वारावर जेवत असल्यासारखा अपराधी होतो.. (वट्ट पैसे टिकवून सुद्धा) याचं कारण तोंडाची भयंकर वाफ दवडुन शाकाहारी म्हणजे काय हे सांगत जेवण मागवायला लागते.. लोकांकडे जेवायला गेल्यावर मीठ जरी हवं असलं तरी न मागण्याचा भिडस्त स्वभाव- आणि हे असले मिनतवारिने मागवलेलं शाकाहरी जेवण.'सुमिमासेन" (माफ करा) असं म्हणल्यावरच (ते खास मागवलेलं राजेशाही थाटाचे) सर्व काढलेलं जेवण माझ्या घशाखाली उतरतं.

जेवण झाल्यावर परत हॉटेलच्या पथाला लागलो. नाहा शहर सोडेपर्यंत ठायी ठायी इंग्रजी पाट्या पाहुन डोळे ठेचकाळायला होत होतं. नेहमी अगम्य कांज्या पहायची सवय डोळयांना- ती मोडल्यासारखी झाली..
अमेरिकेच्या पाउलखुणा जाणवत होत्या. २ महायुद्धाच्या वेळेस १९४५ मध्ये अमेरिकेने ओकिनावा व्यापले होते ते १९७२ मध्ये जपानला परत मिळाले- पण अजुनही ओकिनावात अमेरिकेचे Naval base आहेच.
गाडीतही अमेरीकेचे Armed Forces Radio Station ऐकायला मिळत होते.

नाहा सोडलं आणि जी हिरवीनिळाई दिसायला लागली ती अद्भुत होती. डोळे निवले- ओकीनावा पावलं - असे वाटायला लागले.. हॉटेल ही अगदी सुरेख होते. जुन्या Spanish Villa सारखे बांधले होते- तोक्योत कधीही न दिसणारं ऐसपैस बांधकाम... खोलीत सामान टाकलं आणि बाल्कनितून आयुष्यात आधी कधीही न पाहिलेला रजनील समुद्र दिसला. वरचं आकाश राखाडी आणि कधीही द्रवेल असं वाटणारं आणि खाली मात्र नितळ, सुंदर, पाचुला लाजवणा-या रंगाचा स्वयंप्रकाशीत समुद्र. असं वाटत होतं की आता ह्या समुद्राचीच आभा उलट आकाशाचा राखाडी रंग पळवुन लावेल. डोळे भरुन पाहिस्तोवर घन घन माला नभी दाटल्या कोसळल्या धारा......